Los Angeles, Coast starlight, Seattle en de terugreis.

Zaterdag 19 September:

Na aankomst in ons hotel, het luxe 4 sterren Loews Regency Hotel op Highland avenue, werd als eerste de Hollywood walk of Fame op Hollywood boulevard bezocht. Deze trekpleister ligt op slechts 3 minuten lopen van ons hotel. (je zou haast denken dat het bewust is uitgezocht) In de gezellige drukte en tropische hitte van dik 33/34 graden werd wat op en neer gewandeld hier en daar een befaamde ster met gouden naam gefotografeerd. Maar eerlijk is eerlijk, in drukte met tropische hitte heen en weer slenteren is niet geheel mijn ding dus keerden we maar terug het hotel om eens te kijken waar we die avond zouden gaan eten. Dat werd dus voor de twee de keer het Hard Rock Café. De eerste keer in San Francisco was als erg lekker dus waarom hier geen tweede keer plus dat deze ok nog eens om de hoek van het hotel zat was de keuze snel gemaakt. Na een uitermate vullende maaltijd werd in het donker nog ff wat heen en weer gewandeld op Hollywood boulevard voor dat het tijd was om terug te keren naar het hotel.

Zondag 20 September:

Vandaag hadden we dag die geheel planning-loos was, nou geheel plannings-loos ook weer niet. We hadden voor vandaag het idee om een bezoekje te brengen aan de bekendste plekjes van LA. Als eerste werd wat rond gereden over de bekende straten zoals Sunset Boulevard, Beverly Hills Boulevard en Melrose Avenue. Daarna werd door gereden naar het befaamde Santa Monica waar we een even een bezoekje aan de bekende pier en strand wouden brengen, natuurlijk was in onze planning voorzien dat het deze dag nog heter zou worden, om 10 uur in de morgen was het over de 30 graden en tegen de tijd dat we aankwamen in Santa Monica rond elf uur stond de thermometer op 34 graden aan het strand zonder een zuchtje wind. Na dat de auto in de parkeergarage was gedropt was het een korte wandeling naar de pier. Het strand rondom de pier was al een drukte van jewelste met badgasten. Maar niet alleen het strand ook de pier was behoorlijk gevuld met dagjesmensen, toeristen en locals. Na het bewandelen van de pier en het bezichtigen van zijn attracties werd een poging ondernomen om van Santa Monica naar Venice Beach te lopen, een poging die al na een paar honderd meter werd gestaakt van wege de zinderende hitte. Dus terug naar de auto en een nieuwe poging om in Venice te geraken. Ook deze poging mislukte jammerlijk vanwege de gigantische drukte, er was in de wijde omtrek geen parkeerplek meer te krijgen of je moest bereid zijn om 20 dollar neer te tellen. Dus werd rechtsomkeert gemaakt en reden we door naar Malibu.

Ook hier was het natuurlijk vol en geen parkeerplekje te krijgen, dus na wat plaatjes vanuit de auto reden we maar verder. Via de Malibu Hills reden we naar Griffith Observatory. Onderweg werd al snel een mooi plekje gevonden van waar een paar plaatjes geschoten werden om daarna weer verder te rijden. Na een dik half uur rijden werd dan de toegangsweg richting het Observatory bereikt, hier was het zowaar ook file rijden en mensen stonden al enkele kilometers voor de feitelijke parkeerplaats langs de weg geparkeerd. Maar omdat ik geen zin had om om te keren reden we rustig in de file verder om na een kwartiertje boven te komen bij de inrit van de parkeerplaats welke natuurlijk vol was en afgesloten, nadat we het overige verkeer verder volgden besloot ik om toch maar om te keren. Achteraf bleek dat en goede keuze want de parkeerplaats was weer open nadat veel mensen weer waren vertrokken. Dus even later hadden we gewoon een parkeerplekje boven op de parkeerplaats op 2 minuten van het Observatory.

Onderweg hadden we de thermometer van de auto langzaam zien stijgen tot een bloedstollende temperatuur van 43 graden, gelukkig was bij het observatory de temperatuur gezakt tot een “aangename”  38 graden. Nadat de auto geparkeerd was het tijd om wat foto’s van de omgeving te maken, iets waar het uitzicht rond om het observatory zich perfect voor leent. Ook heb je vanaf daar een perfect uitzicht op de Hollywood letters die even verderop staan. Na wat rondlopen en foto’s maken werd binnen even de verkoeling opgezocht. Na hier de verschillende tentoonstellingen bekeken te hebben was het tijd om weer te gaan. De terug weg naar het hotel werd via Beverly Hills en Rodeo Drive gereden. Om een uur later weer terug te zijn bij het hotel. Na het afgeven van de auto bij de valet was het tijd om wat te eten. Na het eten werden op Hollywood Boulevard nog wat nagenoten van de diverse straat artiesten en de gezellige sfeer die er hing.

Maandag 21 September:

Vandaag is 1 van de dagen waar ik het meest naar uitgekeken heb van ons bezoek aan LA/Hollywood. Vandaag brengen we een bezoek aan Universal studio’s, maar niet zomaar een bezoek. We hebben een VIP-Experience geregeld voor ons zelf. Een geheel verzorgde dag in het Universal pretpark die al begon in de parkeer garage waar we speciale VIP –Valet parking hadden, vervolgens konden we direct door lopen naar de VIP-lobby waar we als waren VIPS werden ontvangen. Voorzien van onze VIP-pas konden we door lopen naar de lounge waar een grote variëteit aan hapjes, drankjes en snacks klaar stonden, welke onbeperkt genuttigd konden worden.  Even na 10 uur kwam onze gids voor de dag zich voorstellen en deelde gelijk wat VIP-pakketjes en regenponcho’s uit. Dan denk je regenponcho’s in Hollywood een stad die al jaren te kampen heeft met droogte. Nee de poncho’s waren voor Jurasic Park the ride. Nadat ze onze hele groep van in totaal 13 personen had gevonden was het tijd om naar buiten te gaan. Als eerste werden de attracties  op het lager gelegen gedeelte gedaan, dit waren Jurasic Park the ride, een fantastische water attractie die je tot het laatste moment droog houdt. Maar in de laatste 5 seconden toch volledig laat verzuipen, vandaar de regenponcho voor de VIPS.

Na Jurasic Park was het tijd voor The Mummy, een inpandige achtbaan welke in het stikdonker voortraast en na een plotselinge stop achterwaarts wordt voortgezet om pas om het einde weer vooruit te gaan, een geweldige ervaring omdat je gewoon weg niet weet wat er komt. Na de Mummy was het tijd voor Transformers, een motion-simulator. En net als de voorgaande twee is er een hoop tijd en aandacht aan besteed ook dit was gewoonweg een fantastische attractie. Het voordeel van onze VIP-Experience was dat we overal de wachtrijen voorbij konden lopen via speciale A-star lines waardoor we hooguit 5 minuten wachttijd hadden bij de attracties. Na de attracties op het lager gelegen gedeelte gingen we weer terug naar boven waar we nog snel naar de Despicable Me, the Minnions 4D gingen. Leuk voor jong en oud waar je middels leuke filmpje in de attractie beland en je wordt getraind om een Minnions te zijn. Ook deze attractie is een Motion-simulator. Na de Minnions was het tijd om naar 1 van de shows te gaan welke meerdere keren per dag worden opgevoerd door echt Hollywood acteurs. Voor ons had onze gids Waterworld uitgezocht, en ik kan zeggen dat heeft ze goed gedaan. Via opnieuw de A-star ingang werd de meute voorbij gelopen en binnen in de “arena” werden we op de tribune naar de speciale VIP-sectie begeleid helemaal bovenaan. Misschien maar goed ook want de tribunes waren verdeeld in 3 verschillende gebieden, de groene zone, ook wel de wetzone, hier werd je gegarandeerd nat, niet een paar druppels maar je werd echt serieus verzopen, wat een paar minuten voor de show al begon met het voorstellen van de acteurs die met geprepareerde emmers water door het publiek liepen en deze leeg gooiden over iedereen die in de groene zone zat. Verder was er nog de blauwe zone waar je droog bleef, en de VIP zone waar wij dus zaten. Toen de show eenmaal begonnen was werd het publiek getrakteerd een show van formaat met de nodige pyrotechnische effecten en het publiek in de groene zones op aqua-technische effecten, of te wel ze werden verzopen middels de waterstralen uit jetski’s en waterkannonen. Na dat de show met een spetterende finale was afgelopen was het voor ons tijd voor de lunch, deze was net als het ontbijt geheel verzorgt. De lunch had plaats in het speciale VIP-restaurant Moulin Rouge, nee geen schaars geklede dames maar een lunch die bijna een michellin ster waard was. Na de lunch was het tijd om aan de studiotour te beginnen, in onze eigen VIP bus werden we rond gereden over het studio terrein waarbij we onder andere een aantal wereld beroemde sets te zien kregen zoals die van War of the Worlds en het befaamde huis uit de horror film Psycho en nog veel meer. Er was zelfs de mogelijkheid om over een van de oudste sets van de studio te lopen de Western Set waar het ooit begon en de meeste Western films in de jaren 20 en 30 zijn opgenomen.

Tijdens de studiotour werd er ook een bezoek gebracht aan de prop-storage waar ettelijke miljoenen rekwisieten en attributen waren opgeslagen die zijn en nog steeds worden gebruikt voor opnames vandaag de dag. Zo was onder andere het model te zien van ET wat gebruikt was voor het maken van de poppen en de statische modellen van diverse dinosauriërs  uit de Jurasic park films. Na het bezoek aan de opslag was het tijd voor een 4-tal attracties die in de tour geïntegreerd waren zo was als eerste King Kong 360 aan de beurt waarbij we met de bus en al een grote ruimte in reden en via een gigantisch schermen rondom waan je je midden in de 3D-film die wordt afgespeeld waarbij de bus ook nog eens flink heen en weer wordt geschud. Na King Kong werd door gereden naar Jaws waarbij we werden belaagd door de beroemde mens-etende haai uit de gelijknamige films. Ook hier waren diverse pyrotechnische en aqua-technische effecten aanwezig. Na Jaws werd via de crash-site van de War of the World set waarbij een vliegtuig is neergestoord in een woonwijk door gereden naar the Fast and the Furious. Waarbij we opnieuw een donkere hal binnen reden en middels 3D effecten in de film betrokken werden. Als laatste was een ondergrondse set in een metro station aan de beurt die wordt getroffen door een aardbeving en de hele zooi instort en onder water komt te staan. Deze set is ook gebruikt in een aflevering van de serie Bones.

Helaas was een aantal sets in aanpassing  voor de Fright Nights die in het kader van Halloween worden gehouden in het park en dus niet of beperkt toegankelijk. Na deze attracties af gerond te hebben en de rest van de studiotour was het tijd om terug te keren naar het park waar we nog een goeie 2 uur de tijd hadden om zelf in te vullen. Dit werd gedaan door de attracties op het lager gelegen gedeelte allemaal nog een keer te doen. Ook was dit een mooie gelegenheid om even op de foto te gaan met Megatron uit de Transformers en een Raptor uit Jurasic Park welke was los gebroken :p. Na het lager gelegen gedeelte werden de attracties op het hoger gelegen gedeelte nog een keer gedaan zoals de Minnions en natuurlijk de Simpsons. Als laatste was Shrek 4D aan de beurt. Nadat we deze attractie gehad hadden was het park inmiddels gesloten en was het ook voor ons tijd om het park te verlaten. Na het park verlaten te hebben werd nog even de Universal City Walk opgezocht en een hapje gegeten om daarna de auto terug te brengen naar de verhuurder op LAX om vervolgens met een taxi weer terug te gaan naar het hotel. Na aankomst in het hotel was gelijk de hoogste tijd om het bedje op te zoeken want we moeten de morgen weer vroeg op.

Dinsdag 22 September:

Vandaag was het weer vroeg op want we moesten om 09:00 op het Los Angeles Union Station zijn om daar om 10:10 te vertrekken met de #14 Coast Starlight naar Seattle onze laatste bestemming. Een treinrit die maar liefst 34 uur duurt, en daarmee gelijk onze langste treinreis van deze vakantie. In afwachting van het boarden werd plaats genomen die de fraaie wachtruimte van het station om rond 9:30 al het teken te krijgen dat het boarden begonnen was. Dus opzoek naar het juiste perron, en hop aan boord van onze trein, uiteraard hadden we net als onze voorgaande ritten een ruime bedroom. Uiteraard was het vertrek weer keurig op tijd. Via de noordzijde van LA werd onder andere via Santa Barbara en San Jose naar Oakland en Emeryville (waar we aankwamen vanuit Denver) om van daar uit door te rijden naar Sacramento en uit eindelijk Seattle. Helaas werd al snel na vertrek duidelijk dat we niet op tijd zouden aan komen omdat we al binnen een paar uur een ruim uur vertraging hadden opgelopen, deze liep nog verder op toen bij Oakland een auto in het spoor bleek te staan. Waardoor we uiteindelijk nog een half uur hebben stil gestaan.

Woensdag 23 September;

De uiteindelijke vertraging bij aankomst in Seattle bedroeg geheel in de traditie van de vorige treinen een uur. Na een dat we deze laatste trein hadden verlaten werd na een korte wandeling het hotel bereikt, helaas zei google er niet bij dat je eerst nog twee steile hellingen op moest je bagage…. Zucht, puf, kreun en steun.  Nadat was ingecheckt bleek dat de kamer maar 1 bed had. Iets wat door het hotel werd afgeschoven op het reisbureau wat de reservering had gemaakt maar op papier had ik duidelijk staan dat we twee bedden hadden. Ook bleek het ’s avonds niet meer mogelijk om een andere kamer te krijgen omdat het hotel vol geboekt was…. Dus zat er niets anders op dan een tijdelijk vouwbed te accepteren. Nadat ik op Yelp een “mooie positieve” recensie had geschreven welke de volgende morgen door de manager was gelezen was het ineens wel mogelijk om een andere kamer met twee bedden te krijgen. Uit eerdere recensies zag ik dat er meer mensen waren met dit probleem en dat het verwijt steeds bij de reisbureaus werd neer gelegd en dat het niet de schuld van het hotel was.

Donderdag 24 september:

De volgende dag hadden we eigenlijk alleen een bezoekje aan de Space Needle op het programma staan. Onderweg van het hotel naar de Space Needle passeerden we nog  1 van de vele “Ducks” (amfibie bussen) waarbij we twijfelden of we later vandaag nog een tripje met zo’n Duck zouden maken omdat we eigenlijk geen plannen hadden. Maar eenmaal bij de kassa van de Space Needle  werd toch besloten om een citypass voor Seattle aan te schaffen deze was nu flink afgeprijsd. Iets wat ons uit eindelijk toch enkele tientallen dollars heeft bespaard en we een aantal dingen hebben gezien die helemaal niet in de planning stonden. Na het aanschaffen stonden we een kleine 15 minuten later boven.

Eenmaal boven hoorde we flink wat sirenes, en zagen de ene brandweerwagen en ambulance na de andere voorbij komen. Dit ging bijna een half uur lang non-stop door. Na wat zoeken op de telefoon bleek dat 1 van de “Ducks” betrokken was zeer zwaar ongeval een paar kilometer verderop waarbij 4 mensen omgekomen waren en meer dan vijftig gewonden gevallen. Daarop besloten we om een tripje met de Duck maar te laten schieten (uiteindelijk werden alle activiteiten van de Ducks gestaakt voor de rest van de dag(en)).

Nadat we ons bezoek aan de Space Needle hadden afgerond besloten we om het nabij gelegen Pacific Science Center te bezoeken, dit bleek helaas een beetje tegen te vallen waardoor we daar al snel uitgekeken waren. Hierna werd getwijfeld om eerst het Seattle Aquarium te bezoeken of om een rondvaart door de haven. Na een korte analyse van het weer werd besloten om de rondvaart vandaag te doen het bezoek aan het aquarium uit te stellen tot morgen. Dus nog ff snel de coupons inwisselen voor kaartjes en nog net op tijd voor de boot. De rondvaart zou ruim een uur duren waarbij een lokale gids diverse highlights van de stad toelichtte zoals het ontstaan van de stad, de eerste “wolkenkrabber”, maar ook de Space Needle. Na een precies een uur meerden we weer aan in aan de kade waarna het voor ons tijd was om terug te keren naar het hotel en een restaurant uit te zoeken voor het avond eten, dat bleek nog best lastig om wat betaalbaars te vinden in de buurt. Na het eten gingen we weer terug naar het hotel om rond een uur of 8 nog een bezoekje te brengen aan het Sky View Observatory op slechts 5 minuten van het hotel. Eenmaal aangekomen bleek de hele boel donker te zijn en de tent gesloten, dit terwijl deze tot 10 uur geopend zou zijn, ook op de website was niets te vinden over de sluiting. Dus teleurgesteld maar weer terug naar het hotel.

Vrijdag 25 September:

Onze laatste volle dag alweer in Seattle en de VS. Vandaag stond een bezoekje aan het Museum of Flight, het museum van vliegtuigbouwer Boeing, op de planning. Om toch wat kosten te besparen werd de bus gepakt, een directe verbinding die om de hoek van het hotel vertrok tot direct voor de deur van het museum. En dat voor slechts $2,50 waar een taxi $35,- had gekost. Na aankomst in het museum was het toch aardig groter dan ik had verwacht. Het museum beschikt over een zeer fraaie collectie vliegtuigen van een replica van het eerste vliegtuig van de gebroeders Wright tot de laatste Boeing 787 Dreamliner en dan nog vele oude straaljagers en andere toestellen. Na het museum van binnen gezien te hebben was het tijd om buiten wat toestellen te bezichtigen. Hier stond onder andere de genoemde 787 Dreamliner maar ook een voormalige Air Force One, Concorde en een B2 bommenwerper welke op het moment van ons bezoek werd gerestaureerd. Het bezichtigen van deze toestellen was het tijd om weer terug te keren naar downtown Seattle met wederom de bus.

Terug in downtown Seattle was het tijd om het Seattle Aquarium te bezoeken, iets wat we gister vanwege het mooie weer hadden uitgesteld. Achteraf maar goed ook want het weer was vandaag een stuk minder. Na het bezoek aan het Aquarium was het alweer tijd om terug te keren naar het hotel om aansluitend ons laatste restaurantje uit te zoeken en de rest van de avond alles gereed maken voor de terug reis morgen, wat betekende koffers stevig inpakken alle breekbare waar veilig opbergen, zorgen dat alle apparatuur compleet was en de koffers natuurlijk niet te zwaar waren.

Zaterdag/Zondag 26/27 september:

Vandaag was het alweer zover, de 30 dagen in de VS zijn voorbij, we vliegen weer terug naar Nederland. Maar voor het zover was moest eerst uitgecheckt worden in het hotel en een taxi naar het vliegveld. Dat eerste ging zonder moeite, toen ik vroeg of het mogelijk was om een taxi te bellen liep de vriendelijke deskbediende naar buiten en zij dat er 1 gereed stond voor de deur. Een zwarte Lincoln met chauffeur stond inderdaad voor de deur gereed. Goed als hij het zegt spullen in geladen en op naar het vliegveld. Onderweg viel me al op dat er nergens een meter of iets van een taxi logo/naam te vinden was. Aangekomen op het vliegveld mochten we $45 afrekenen, prima maar kan alleen met creditcard want cash hadden we niet meer dat hadden we op gemaakt. Nou had deze meneer dus geen mogelijkheid voor een creditcard, dus schreef die maar wat gegevens op, helaas voor hem had ik al snel door dat die een cijfer van de kaart verkeerd had overgeschreven en tevens de naam had die verkeerd opgeschreven, maar zo eerlijk als ik ben hield ik lekker me mond dicht. Ik houdt niet van dit soort praktijken. (tot op de dag van vandaag is het bedrag nog altijd niet afgeschreven iets wat ook niet meer zal gebeuren denk ik).  Aangezien we redelijk vroeg op het vliegveld waren was de balie nog niet geopend. Na een kleine half uur wachten ging de check-in balie open en werd de bagage ingecheckt, onze koffers waren per stuk slechts 5 kilo zwaarder dan op de heenreis. Na het inchecken volgde het security checkpoint wat dit keer opvallend gemakkelijk ging, misschien wel het meest makkelijk van alle 5 de keren die we op een vliegveld door de beveiliging moesten. Na dit checkpoint was het tijd om opzoek te gaan naar onze gate, welke na een klein kwartiertje werd gevonden. Nu maar afwachten tot we gaan boarden tot die tijd onze tijd maar doden met het schrijven van dit blog en wat eten en drinken.

Tegen een uur of 13:00 was het zover en was het tijd om te boarden, gelukkig voor ons begon men met de passagiers die achterin zaten als eerste en daar zaten wij toevallig ook. Eenmaal aan boord was het wachten op de push-back en rond kwart voor twee kwamen we los van Amerikaanse grond en waren we weer op weg terug naar Frankfurt waar ons een 8 uur durende overstap te wachten. Te tijd in Frankfurt werd al snel gedood door een mooi plekje met een uitzicht op de halve Airbus A380 floot van Lufthansa. Een uurtje voor het boarden van onze laatste vlucht terug naar Amsterdam werd de betreffende Gate opgezocht om daar de resterende tijd door te brengen. Eenmaal terug in Amsterdam was het opvallend kort wachten op de bagage en van Douane was al helemaal geen sprake, dus rond 18:00 stapten we de aankomst hal binnen waar familie van Joost stond te wachten en mijn Zusje, onze vakantie was nu echt voorbij. Na met ze allen nog wat gedronken te hebben waren we na een volle maand eindelijk weer thuis.

The End!