Las Vegas, Grand canyon en Williams

Zaterdag 12 September:

Nadat we keurig op tijd op McCarran Airport in Las Vegas geland waren was het even wachten op de koffers welke al een kwartier na landing op de bagageband lagen. Na het oppikken van de bagage was het een kort ritje met de shuttle bus naar het rental car center om onze 3de en laatste huur auto van de vakantie op te halen. Na een dikke 20 minuten in de rij te hebben gestaan was het eindelijk zover en na het invullen van wat noodzakelijke papieren kon ik de auto ophalen in de garage. Ook dit keer was het een Ford Mustang cabrio. Na het inladen van de koffers en andere bagage reden we naar het hotel. Het befaamde New York New York hotel op “the Strip” in hartje Las Vegas.

De eerste indruk was gewoonweg geweldig te noemen, een kamer op de 18de etage met uitzicht op de strip en de befaamde Big Apple Rollercoaster waar het hotel om bekend staat. Na de koffers en andere spullen op de kamer te hebben achtergelaten was het eerst tijd om wat te eten, dit werd bij het in het hotel gevestigde restaurant America gedaan. Na het diner werd de Strip opgezocht. Na wat rond gewandeld te hebben en vele nachtelijke plaatjes van de fel verlichte hotels geschoten te hebben was het toch echt tijd om te gaan slapen. We hebben morgen een best lange dag voor de boeg.

Zondag 13 september:

De wekker roept al om 6 uur, je vraag je vast af welke gek in zijn vakantie zijn wekker op 6 uur zet, nou wij dus. We zouden om 7:15 opgehaald worden voor een ochtend crossen met een RZR (spreek uit: Razor) een vierwielige opgevoerde 800cc golfkar voor offroad gebruik. Na opgehaald te zijn reden we met een hele groep naar een plek nabij Jean in de Mohave woestijn. Hier stonden diverse offroad voertuigen klaar waaronder 2 RZR’s 7 quads en een aantal crossmotoren. Nadat iedereen zijn instructies had gehad mocht iedereen naar zijn voertuigen. Aangezien Joost niet wou rijden nam ik die eer natuurlijk graag op me. Na het monteren van 2 GoPro camera’s, 1 op de rollbar en 1 op mijn helm was het zover. We zouden vandaag 3 etappes rijden samen in totaal goed voor ruim 120km. De eerste etappe bracht ons naar een punt op enkele kilometers van de staats grens met Californië. Na een korte pauze waar we wat foto’s konden maken van het uitzicht en de voertuigen was het tijd voor etappe nummer twee deze zou een afdaling zijn van de berg waar we op stonden naar Primm. In Primm zouden onze 2de pauze houden en wat eten in een groot outlet winkelcentrum. Maar voor we Primm zouden bereiken hadden we eerst een rit van een goed half uur te gaan. Met snelheden van rond de 30 a 40 mijl per uur scheurden we over kronkelige padjes tot we een opgedroogd meer bereikten.  Hier ging het gas na genoeg vol open en werden snelheden tot 60 mijl per uur bereikt (100km/u). Na aankomst in Primm hadden we een pauze van een goeie 45 minute welke werd gebruikt om ff het nodige stof af te wassen en wat te eten en drinken.

Na de pauze werden de RZR’s weer aan geslingerd en werd via het zelfde opgedroogde lakebed koers gezet richting ons begin punt. Opnieuw ging op het lakebed het gas vol open. Na vrijwel de gehele rit op de tweede plek gereden te hebben was onze RZR toch sneller op deze vlakke en supersnelle ondergrond en met een snelheid van bijna 70 mijl per uur werd onze voorligger ingehaald en vanaf dat moment reden we vooraan achter onze gids. Opvallend genoeg lag het tempo nu ineens veel hoger dan op de twee eerdere etappes. Na een rit van een goeie 25 minuten werd ons startpunt van die morgen weer bereikt. Terwijl we wachten op de andere rijders die andere routes reden, was rond 12:30 de gehele groep weer compleet. Na nog wat nagepraat te hebben over de ervaringen met de andere werd de gehele groep weer afgezet bij hun eigen hotels.

Rond 14:00 waren we weer terug in het hotel en hadden de rest van de middag vrij te besteden. Omdat we eigenlijk geen idee hadden wat te doen werd toch maar weer de strip opgezocht. Na wat rond gelopen te hebben was het al weer tijd om wat te eten. Nadat alle spullen eerst in het hotel waren achtergelaten werden eerst nog ff wat souvenirs gekocht voordat we naar het wereld beroemde Hard Rock Café gingen. Dit is toch een plek waar je geweest moet zijn als je in Vegas ben. Na het avond eten werd nog wat rond gewandeld op de strip maar om 22:00 was het toch echt bedtijd. Vandaag hadden we al een lange dag, maar morgen zouden we ook een lange dag hebben.

Maandag 14 September:

Opnieuw stond de wekker op standje vroeg, 7 uur dit keer en opnieuw zouden we opgehaald worden. Vandaag staat er een spectaculaire helikoptervlucht op het programma. Na dat we opgehaald waren werden we naar Boulder City gereden iets ten oosten van Las Vegas hier bevind zich een klein vliegveld waar vandaan dagelijks tientallen vluchten plaats vinden van en naar de Grand Canyon. En wij hadden vandaag zo’n vlucht. Na het inchecken werd een korte veiligheids-instructie gegeven en was het afwachten tot onze naam opgeroepen zou worden. Na een kleine 15 minuten was het al zover. Nadat onze namen omgeroepen waren maakten we ook gelijk kennis met de overige leden van onze groep. Niet de minste kan ik je vertellen. Namelijk drie paaldans-instructrices. Twee uit de UK waar ze een eigen paaldans-school  hebben en een uit Italië. Met deze 3 meiden zouden we de rest van de dag optrekken en ik kan je vertellen dat het een hele leuke en gezellige aanvulling was op onze dag.

Maar om niet te veel af te dwalen, na de kennismaking met de rest van de groep en onze piloot liepen we met ze zessen naar onze helikopter op het platform. Na wat gebruikelijke foto’s ging iedereen aan boord. Na het opstijgen werd koers gezet richting het oosten om na een paar minuten over de Hooverdam, de grootste stuwdam in de VS, te vliegen. Via het kunstmatig ontstane Lake Mead vlogen we naar de Grand Canyon waar we na een goeie 30 minuten vliegen aan kwamen. Via een aantal spectaculaire manoeuvres langs de immense rotswanden lande onze piloot beneden in de canyon op een goeie honderd meter van de Colorado River. Nadat we hier de heli verlieten liepen we via een klein kronkelig padje omlaag naar de rivierbedding. Hier lag een boot, met als kaptein  1 van de lokale indianen die in het gebied leven, klaar voor ons. Nadat we allemaal aan boord waren was het nog even wachten op een tweede groep en nadat die er was, was het tijd om een stukje de machtige Colorado River op te varen. Geen hele spannende tocht maar toch werden diverse interessante dingen verteld en aangewezen. Nadat we de nodige plaatjes hadden geschoten werden we door de sterke stroming langzaam terug gedreven richting onze aanmeer plek. Nadat we aangemeerd waren verlieten we het bootje en liepen we via het zelfde kronkelige padje weer omhoog. Hier was het even wachten op een andere helikopter maar na 10 minuten was deze er en na een korte vlucht van ongeveer 10 minuten vlogen we van de bodem van de Grand Canyon naar de top van de Grand Canyon ruim 4000ft hoger.

Na de landing werden we opgewacht door onze gids voor de rest van de dag en na een kleine 20 minuten werden we met een busje naar de Skywalk gebracht. Een glazen hoefijzer dat op 4000 ft boven de Colorado River hangt en een geweldig uitzicht biedt over de canyon. Onder begeleiding van onze gids liepen we met ze allen de glazen brug op waar een fotograaf diverse foto’s van ons maakten in allerlei composities. Na deze foto sessie mochten we zelf nog ff rond lopen, over de Skywalk. Helaas is het hier niet toegestaan om zelf je camera of wat dan ook mee te nemen omdat men bang is dat deze vallen en in de Canyon zullen belanden of de glazen panelen zullen beschadigen, daarom heeft iedereen ook speciale hoesjes aan over hun schoenen. Na bijna een half rond gewandeld te hebben over de glazen brug was het tijd om verder te gaan. Vlak naast de Skywalk was het voor iedereen mogelijk om zelf foto’s te maken van de geweldige vergezichten. Nadat iedereen wat plaatjes had geschoten werd nog even een foto sessie gedaan met onze drie paaldanseressen die allerlei gewaagde en acrobatische posities aan nemen en of ik die even voor ze wou fotograferen met hun telefoons.  Uiteraard stond ik daar zeer welwillend tegenover. Na diverse leuke plaatjes, uiteraard ook gewoon wat van de Grand Canyon was het rond de klok van een uur weer tijd om terug te gaan richting het heliplatform een paar kilometer verderop.

Daar eenmaal aangekomen stond onze piloot ons al op te wachten. Terwijl we naar het toestel liepen vroegen de dames of ze nog wat foto’s met de heli konden nemen voordat die gestart zou worden, uiteraard was dat geen enkel probleem en opnieuw bleek de lenigheid van de dames geen enkel probleem. Na een kleine 15 minuutjes aan plaatjes schieten was het dan toch echt tijd om op te stijgen en terug te vliegen naar Boulder City waar we een goede 40 minuten later landen. Nadat iedereen het toestel had verlaten liepen we terug naar de terminal waar we op ons vervoer terug naar het hotel wachten. Deze kwam een klein kwartiertje later opdagen en rond de klok van drie uur waren we weer terug in ons hotel. Omdat we verder geen plannen hadden gemaakt voor de dag werd voor de derde dag op rij de strip op gezocht. En zowaar een uniek fenomeen vast gelegd een regenboog over het Eifeltower-restaurant in hartje Las Vegas.

Ondanks het vele rondslenteren werd natuurlijk ook een gokje gewaagt helaas zonder het gewenste resultaat. Na het laatste avondmaaltje bij het Double Barrel steakhouse werden nog wat last minute souvenirs gekocht zoals natuurlijk een Hard Rock Café T-shirt en wat kleine snuisterijen. Na de inkopen keerden we terug naar het hotel waar we nog wat door het casino slenterden en hier en daar wat bleven staan om te zien hoe anderen mensen hun geld verloren aan de goktafels.

Dinsdag 15 September:

Vandaag gaan we Las Vegas  verlaten, dit keer niet per trein of vliegtuig maar met de auto. Rond de klok van 11 uur werd uitgecheckt en verlieten we Las Vegas. Nadat we gisteren al over de Hooverdam gevlogen waren was het nu tijd om dit kolossale bouwwerk van dichtbij te bekijken. Na een rit van ongeveer 45 minuten naderden we de dam, nadat we eerst door een security-checkpoint moesten (ivm de strategische ligging) konden we door rijden. Nadat we de dam zelf gepasseerd waren was het zoeken naar een schaars parkeerplekje maar die werd met een beetje geduld al snel gevonden. Na een korte wandeling terug stonden we al snel op de Hooverdam. Goed zichtbaar was hoe het waterpeil van het stuwmeer Lake Mead de afgelopen jaren met een tiental meters gedaald was waardoor een tweetal overstort kanalen droog waren komen te staan. Na een uurtje rond gelopen te hebben en wat foto’s gemaakt te hebben keerden we weer terug naar de auto om onze roadtrip te hervatten.

Na het instellen van de navigatie werd koers gezet naar Williams Arizona een rit van totaal een goeie 300 mijl door de woestenijen van Arizona bereikten we Williams een klein dorpje iets te westen van Flagstaff. Hier zouden we slechts 1 nachtje verblijven in het Grand Canyon Railway Hotel. Na het inchecken werd eerst even het station van Williams verkend dat naast het hotel ligt. Hier zou rond de klok van 17:30 de Grand Canyon Railway aankomen vanuit, hoe kan het ook anders de Grand Canyon. Nadat deze bij aankomst was gefotografeerd was het tijd voor avond eten. Dit keer geen restaurant maar een lopend buffet dat bij de prijs inbegrepen zat. Net als het ontbijt de volgende morgen.

Woensdag 16 september:

Na het uitgebreide ontbijt werd rond kwart voor negen richting de wild west arena gelopen een kleine 200 meter van het restaurant waar we ons ontbijt genuttigd hadden, hier werd een korte komische wild west show opgevoerd alvorens we aan boord zouden gaan van de Grand canyon Railway welke ons vandaag naar Grand Canyon Village zou brengen gelegen op de South Rim van de Grand canyon. Een toeristische treintje dat sinds het stoppen van de Santa Fe Railway de verbinding in stand houdt en dagelijks enkele honderden toeristen naar de Grand Canyon brengt met een trein die bestaat uit oude zeer fraai gerestaureerde rijtuigen. Van oude Amtrak Coach class en Antieke Pullmann rijtuigen door luxe dome rijtuigen en onze zeer luxe Luxery Dome rijtuig en het Parlour car, een sluitrijtuig met balkon aan de achterzijde waar je tijdens de rit  ff buiten kan staan.

Normaal gesproken rijdt er iedere dag 1 trein van en naar de Grand canyon maar tijdens ons verblijf reden er zowaar twee vanwege de drukte. Als eerste zou onze trein rijden bestaande uit first class, dome en ons luxery  dome en parlourrijtuig 8 rijtuigen in totaal. De tweede trein zou een half uur later vertrekken en bestaan uit de coach en pullmann rijtuigen. Goed voor 6 rijtuigen in totaal. Tot 13 rijtuigen rijdt deze als 1 trein daarboven wordt die gesplitst ivm de lengte in Grand Canyon Village. Na ingestapt te zijn werden we welkom geheten en naar onze plaats begeleid. Uitgerekend precies naast een goed gevulde bar vol met snacks, hapjes en drankjes welke je zo kon pakken. Keurig op tijd werd om half tien vertrokken. Na een rit van iets meer dan 100 mijl en 2 uur en een kwartier later kwamen we in Grand Canyon Village waar een bus ons op stond te wachten voor een rond rit langs een aantal werkelijk schitterende uitzichtlocaties waar we steeds een half uur de tijd hadden om wat foto’s te maken.

Na deze foto stops kwamen we rond 1 uur weer terug bij het trein depot. Na een korte lunch en nog een vrachtlading aan foto’s liepen we richting de Maswik Lodge om hier in te checken voor de nacht. Nadat we ons gebouw met kamer hadden gevonden was het tijd om een wandeling te maken richting Yavapai point om daar de zonsondergang te bewonderen. Met ons waren er nog vele tientallen anderen en overal waar je keek zaten mensen het best wel fraaie schouwspel van de ondergaande zon te bewonderen. Een goeie 20 minuten na zonsondergang liepen we terug richting het dorp waar we wat gingen eten. Na het eten was het tijd om de lodge op te zoeken. Maar rond een uur of tien toen het echt donker was werd toch weer ff de buiten lucht opgezocht. Dit is misschien wel de donkerste plek waar ik ooit geweest ben en dat resulteerde dan ook in een schitterende onbewolkte sterrenhemel waarbij je met het blote ook zeer duidelijke de Melkweg kon waarnemen en miljoenen andere sterren. Helaas mislukte enkele pogingen om dit vast te leggen.  Op de terug naar de lodge, slechts enkele honderden meters, kwamen we nog diverse keren wat wildlife tegen waaronder een tweetal herten die we op slechts enkele meters passeerden zonder het door te hebben. Pas toen we ze voorbij waren zag ik plotseling in me ooghoek de schim van twee herten staan op hooguit 5 meter afstand.

Donderdag 17 September;

Vandaag werd er eens een keertje uitgeslapen welleswaar tot 10 uur maar daar waren we wel een keertje aan toe. Nadat we even voor elf uur uitgecheckt hadden maakten we ons op voor de laatste uurtjes aan de Grand Canyon. Op advies van onze trein begeleider van de vorige dag werd de bus gepakt naar Mather Point wat wellicht het mooiste uitzicht gaf dat de Grand canyon hier te bieden heeft. Na hier wat rond gekeken te hebben was het tijd om terug te keren richting het trein Depot.  Nadat ook hier nog wat plaatjes geschoten waren onder andere van een oude uit ergen 1930 stammende stoomloc en het nog oudere stations gebouw was het tijd voor de lunch. Na de lunch werd de aankomende trein en tevens onze trein terug naar Williams nog ff op de foto gezet en met 12 rijtuigen was deze toch flink aan de lengte. Nadat we om kwart over drie het teken kregen dat we aan boord mochten. Opnieuw hadden we onze plek in het luxery dome rijtuig snel gevonden en om stipt half vier klonk het geschal van de tyfoon en werd er vertrokken. Opnieuw werd genoten van de fraaie uitzichten en het eigenlijk best wel gezellige volk in ons rijtuig waarmee als snel een gesprek werd aangegaan. Ongeveer een klein half uur voor aankomst in Williams werd nog een champagne-toast geheven om daarna overvallen te worden door een stel serieuze treinrovers uit het wilde westen die uit waren op onze rijkdommen. Na dat we rond half 6 het station van Williams weer waren binnen gereden was het wederom tijd voor een lopend buffet waarna we de rest van de avond doorbrachten op de kamer omdat we de volgende dag, voor mij in ieder geval, een vermoeiende tocht voor de boeg hadden.

Vrijdag 18 September:

Na het ontbijt en dezelfde wild west show werd de vertrekkende Grand Canyon Railway, welke vandaag uit 13 rijtuigen bestond, nog even op de plaat gezet waarna we onze spullen van de kamer haalden en uit checkten, na wat kleine souvenirtjes was het tijd om te vertrekken. Alhoewel onze trip naar het westen verder ging trokken we eerst naar het oosten, een kleine 70 mijl wel te verstaan. Naar Meteor Crater, de eerste en best bewaard gebleven meteoor inslag krater op het westelijk halfrond. Op het eerste gezicht lijkt het helemaal niet groot als je op de rand van de krater staat. Tot je de getallen leest, met een diepte van ruime 200 meter en een doorsnede van 1,6 kilometer is dit nog maar een kleine krater des ondanks is het wel een machtig gezicht om zoiets eens van dichtbij te bezoeken en wetende dat hier 50.000 jaar geleden een meteoriet is ingeslagen die dit heeft veroorzaakt. Na nog wat rondwandelen in het bijbehorende museum was het na een uurtje wel bekeken en nu dan toch de tocht naar het westen begonnen. Een autorit van een kleine 200 mijl hadden we nu te gaan. Een rit die eigenlijk iedereen wel moet gemaakt hebben, deels al dan niet geheel.

Ik heb het over de Historic Route 66, helaas is met de komst van de interstate 40 veel van de originele route 66 verloren gegaan, maar gelukkig zijn er nog altijd, in Arizona en Californië,  genoeg stukken te vinden van deze klassieke en misschien wel ‘werelds bekendste autoweg. Nadat we bij Meteor Crater de auto hadden afgetankt begonnen we aan onze missie om zoveel mogelijk de historische route 66 te volgen. Gelukkig stond dit duidelijk aan gegeven bij de diverse afritten en als snel reden we de eerste kilometers over deze beroemde weg. Om al snel weer op die grote autoweg I40 te belanden. En verderop er weer af te gaan en nog een paar kilometer de route 66 te volgen. Tot we een tiental kilometers voor Seligman kwamen vanaf hier zouden we tot aan Kingman de oude route gaan volgen voor een goeie 50 of 60 kilometer. Seligman staat er om bekend een waar toeristenoord te zijn voor route 66 fans en dat was te zien ook. Tientallen kleine shops, cafés en oude vervallen tankstations. Ook het hoge aantal klassieke Amerikaanse auto’s in het plaatsje is een trekpleister. Wij besloten om niet te stoppen en rustig door te rijden. Die de route 66 werd rond de klok van 5 uur dan eindelijk Kingman bereikt. Hier zouden we overnachten om de volgende dag door te rijden naar Los Angeles. Na aankomst in Kingman werd ingecheckt in het hotel om gelijk daarna op zoek te gaan naar wat te eten in de buurt.  Dit werd gevonden in de vorm van Ma’s en Pa’s Hotrod diner. Een klein restaurantje in typische jaren 60/70 stijl. Na hier goed gegeten te hebben voor weinig keerden we weer terug naar het hotel waar bijtijds onze bedjes opzochten.

Zaterdag 19 september:

Vandaag hebben we onze langste autorit voor de boeg een ruime 350 mijl en dus een dikke 6,5 tot 7 uur autorijden. Omdat we een dusdanig lange rit voor de boeg hadden werd vroeg vertrokken om eventueel nog ergens te stoppen. Na het wederom aftanken van de auto werd met een volle tank vertrokken richting Los Angeles. Vanwege de lengte van de rit besloten we om vanaf hier niet meer de Historic Route 66 te volgen maar gewoon de Interstate 40 tot we in LA waren. Na een kleine 3 uur rijden was het tijd voor een pauze. Om na tien minuutjes weer door te rijden. Ik kan je zeggen ik denk dat dit 1 van de saaiste stukken was van de gehele vakantie. De interstate is 1 lange rechte strook asfalt/beton waar je zo nu en dan een keer ingehaald wordt. Pas toen we de voorsteden van LA naderden werd het wat drukker om vervolgens in de zaterdagmiddag spits van LA te belanden. Snelwegen van 5 of 6 rijstrokken mutje vol en stapvoets rijden, kilometers lang. Desondanks werd rond 4 uur in de middag het Loews Regency hotel bereikt op Highland avenue. Op slechts 3 minuten loop afstand van het hotel bevind zich de Hollywood boulevard met zijn wereld beroemde walk of fame vol met sterren van bekende acteurs, regisseurs, muziekkanten en andere beroemdheden die wat betekend hebben of nog steeds doen.

Volgende keer LA, de coast starlight en Seattle.